Halverwege het interview met oud-diplomaat, vredesonderhandelaar en Midden-Oostenkenner Dennis Ross gaat zijn grote blauwe iPhone. Zijn jongste dochter, onderweg naar Washington, belt om te laten weten wanneer haar trein aankomt. En net als iedereen die hij spreekt vraagt zij Ross om de situatie in Gaza en Israël te duiden. Wat vindt hij van die gijzelaarsdeal en de gevechtspauze?
„Het is noodzakelijk. Het zal hun militaire momentum stoppen en de druk opvoeren voor een echt staakt-het-vuren. Dat zullen ze niet doen”, zegt hij over Israël. „Maar het is essentieel om nu de situatie voor de mensen in Gaza te verlichten.”
Dennis Ross (deze zondag wordt hij 75) was onder presidenten Jimmy Carter, Ronald Reagan en George Bush senior al betrokken bij het Amerikaanse beleid in het Midden-Oosten voordat Bill Clinton hem begin jaren negentig zijn speciale gezant voor de regio maakte. Hij was een prominente onderhandelaar van de Oslo-akkoorden, die zelfbestuur voor de Palestijnen bewerkstelligden, tot de mislukking van Camp David om vrede te verwezenlijken. Van 2008 tot 2011 adviseerde hij de regering-Obama over Israël en Iran. Sindsdien is hij verbonden aan het Washington Institute, een academische denktank voor het Midden-Oosten die als pro-Israël gezien wordt. Hij werd genoemd „maar nooit gevraagd” als mogelijke ambassadeur in Israël toen Biden in 2020 aantrad.
Lees ook
Gevechtspauze in Gaza met dank aan Qatar en Biden
Er wordt gezegd dat Biden de enige is naar wie Netanyahu luistert.
„Netanyahu heeft vooral te luisteren naar zijn eigen bevolking. ‘7 oktober’ was de eerste keer dat we een dergelijk gewelddadige, gruwelijke aanslag op Israëlische burgers hebben gezien. Het feit dat het doden van baby’s gefilmd en gevierd werd, zorgt voor grote woede. Israëliërs eisen dat alles op alles wordt gezet om de dreiging van Hamas weg te nemen. De internationale roep om Palestijnse levens te sparen krijgt daar de reactie ‘waarom zouden wij iets voor hen doen als zij ons uitmoorden en onze gijzelaars vasthouden’. Er is in Israël, van links tot rechts, geen animo voor een staakt-het-vuren.”
En dat kan Israël doen met oneindige en onvoorwaardelijke steun van de regering-Biden?
„De steun is niet oneindig, noch onvoorwaardelijk, denk ik. Als er nu geen humanitaire adempauze zou komen, zou de Amerikaanse positie tegen Israël verharden en de druk worden opgevoerd. Op een gegeven moment zal hij om een staakt-het-vuren vragen, maar nu helpt dat alleen Hamas.
„Juist omdat Biden zo populair is in Israël kan Netanyahu zich achter hem verschuilen: als we willen dat de Amerikanen ons blijven steunen zoals ze nu doen, moeten we deze humanitaire pauze inlassen. Hij moet dit voor het Israëlische publiek rechtvaardigen en dat is niet eenvoudig.”
Bidens steun kwam ook met een waarschuwing: ‘doe niet wat wij na 11 september deden’. Hoe pakt dat uit?
„Ik hoor van mensen in de regering dat werd gevreesd voor een tweede Falluja [een Iraakse stad waar de Amerikanen na de invasie van 2003 zware verliezen leden]. Maar Israël heeft het noorden van Gaza verbazingwekkend snel onderworpen, met weinig doden aan eigen kant. Dat werd voor onmogelijk gehouden.”
In tegenstelling tot de periode waarin u onderhandelaar was, is publieke steun voor Israël in de VS minder vanzelfsprekend. Het Congres heeft een pakket van 14 miljard militaire bijstand nog niet aangenomen.
„De onenigheid in het Huis en de Senaat heeft minder te maken met Israël dan met de politieke polarisatie en verlamming hier. Voor steun aan Israël is gewoon een meerderheid, Oekraïne heeft wat dat betreft meer te vrezen. Dat het geld vertraagd is, is heel vervelend, maar niet onoverkomelijk voor Israël. Het is wel een Amerikaans signaal aan de rest van de wereld: jullie kunnen er niet op rekenen dat we alles wat we zeggen ook waar kunnen maken, zoals in het verleden.”
Onder jonge kiezers van de Democratische partij is veel sympathie voor de Palestijnen. De roep om een staakt-het-vuren is luid. Wat betekent dat voor Biden?
„Het is essentieel dat de noodhulp aan Palestijnen snel op gang komt. Dat we honderden vrachtwagens met hulpgoederen Gaza in zien gaan. Jonge Amerikanen zien het lijden, de menselijke tol, van de Palestijnen en zijn erdoor geraakt. Ik ook. Hoe kun je zoveel leed en zoveel verloren leven zien zonder het je aan te trekken? Als de hulp op gang komt zal dat de binnenlandse druk op Biden doen afnemen.”
Lees ook
Wanneer kun je, juridisch gezien, spreken van genocide?
Biden lijkt op dit moment populairder in Israël dan in de VS.
„Absoluut, Biden zou verkiezingen in Israël overtuigend winnen. Hij is daar vele malen populairder dan Netanyahu. Of hij de volgende verkiezingen hier gaat winnen, moeten we nog maar afwachten. Op een bepaalde manier helpt hem dat internationaal. Andere landen vrezen dat ze straks weer met Trump te maken krijgen en zullen Biden daarom willen helpen in de bemiddeling van Israël.”
Netanyahu zou liever Trump hebben, toch?
„Het duurt nog een jaar voordat hier verkiezingen zijn en Netanyahu heeft nu te maken met de populariteit van Biden in zijn eigen land, daar kan hij niet omheen.”
Hoe ziet u de generationele verschuiving van steun voor Israël naar die voor Palestina?
„Ik geef les aan [de universiteit van] Georgetown en de onwetendheid van studenten is stuitend. Ze gebruiken de term genocide zonder te weten wat dat betekent: Israël is niet bezig met het systematisch uitmoorden van de Palestijnen. Ze zien, zonder historisch besef, Israël als een koloniale staat en wit privilege.
„Maar ik heb het idee dat de meest progressieven die elkaar vonden in ‘Amerika is de bron van alle kwaad’ nu verdeeld zijn. Door de invasie van Oekraïne, waarbij je je tot een pretzel moet knopen om te beargumenteren dat het onze schuld is, en nu de onverdedigbare aanslag van 7 oktober. Een deel van de progressieve beweging beseft dat, een ander deel radicaliseert. Het blijft een achterban waar Biden rekening mee moet houden, maar het kan ze politiek minder relevant maken. Veel hangt af van hoe heet de strijd in Gaza blijft.”
Naast steun aan Israël en het verzachten van het Palestijnse leed is het voorkomen van regionale escalatie een belangrijk doel van de VS. Is dat een succes te noemen?
„Het is tot nu toe een succes. De inzet van Amerikaanse strijdkrachten [op twee vliegdekschepen] heeft een afschrikwekkend effect gehad. Je ziet dat Iran er niet ingezogen wil worden en Hezbollah kan er niet omheen hoe impopulair een oorlog in Libanon zou zijn. Ze roepen wel dat ze Hamas steunen, maar dat staat er alleen voor. Al blijft het risico op escalatie bestaan.
„Ik was deze maand in Saoedi-Arabië en ik zie dat Arabische landen bereid zijn meer te doen dan in het verleden. Zij hadden de Palestijnen aan hun lot overgelaten. Nu voorzie ik dat ze de verantwoordelijkheid voor de wederopbouw van Gaza op zich nemen. Ze voeren de druk op de Palestijnse Autoriteit op om te hervormen en weer een serieuze partner te zijn. Dat is nodig voor de toekomst van Gaza, zoals Biden in zijn opinieartikel in de Washington Post schreef.
„De hoop op een tweestatenoplossing leek opgegeven, maar komt nu weer in beeld. Het zal een eis zijn voor verdere gesprekken tussen de Saoediërs en Israël.”
Hoe hoopvol bent u?
„Je kunt je niet zo lang als ik bezig houden met deze regio als je niet altijd hoop houdt. Wat er nu gebeurd is, is op alle vlakken een catastrofe. Israël zal nooit meer hetzelfde zijn en moet het trauma van 7 oktober verwerken en een debat voeren over wat voor relatie het met de Palestijnen wil. Maar dit laat ook weer zien wat de Palestijnen allemaal hebben doorstaan en nu weer doorstaan. De bezetting [van de Westelijke Jordaanoever] moet beëindigd worden. Ik denk dat er in de nasleep hiervan kansen ontstaan.”